عقدی که محقق گردیده است می تواند صحیح یا غیرنافذ باشد و رابطه منطقی بین عقد محقق شده و عقد صحیح عموم خصوص مطلق است.
تمایل قلبی و نیت درونی شخص برای انعقاد معامله است و به مجموعه قصد و رضای طرفین اراده می گوییم.
محرک اجرای عمل حقوقی است و تصمیمی است که شخص می گیرد برای این که الفاظ عقد را انشاء کرده و سازنده عمل حقوقی است.
عقود از حیث قدرت چانه زنی به عقود تراضی و عقود الحاقی تقسیم می شوند.
عقود تراضی: عقودی که تقریباً طرفین از قدرت چانه زنی یکسان و تقریبا مساوی برخوردار هستند و می توانند یکدیگر را به مفادی که می خواهند راضی کنند.
عقود الحاقی: قراردادی که قدرت چانه زنی یکی از طرفین به طور قابل توجهی بیشتر است و مفاد عقد توسط همین طرف تعیین می گردد.
از اوصاف عقد الحاقی می توانیم به این موارد اشاره کنیم که درست است قدرت چانه زنی یکی از طرفین در تعیین مفاد قرارداد کمتر است ولی می تواند موافقت خود را برای الحاق به این قرارداد اعلام کند یا نکند.
با این که جایگاه قراردادی یکی از طرفین ضعیف تر است ولی این عقود ماهیت ایقاع ندارند و اگر در تفسیر مفاد این قرارداد اختلاف شود اصولا به نفع طرفی که در تعیین مفاد دخالت نداشته است انجام می گیرد.