حالتی است که موجب خود را به نحوی ملزم به حفظ ایجاب کرده باشد مثل این که ایجاب برای مدت معینی انشاء شده باشد مثلا ظرف 10 روز امکان قبول وجود دارد که در این مدت ایجاب قابل رجوع نیست.
اولا: این قبول باید منجز قطعی و غیرقابل برگشت باشد.
ثانیاً : اماره قطعی قبول معمولاً نه همیشه با ارسال نامه قبول است.
ثالثاً: ارسال طریقیت دارد نه موضوعیت.
رابعاً : امکان توافق برخلاف امور اعتباری علی الاصول جایز است. مثل عقود اینترنتی که صرف اعلام قبول منعقد نمی شود و باید در کامپیوتر طرف مقابل نیز قابل رویت باشد.
1-نظریه اعلام قبول: شخص به هر نحوی نظر خود را اعلام کند مثل امضاء
2-نظریه ارسال قبول: زمانی که شخص برای اطلاع موجب نظر خود را ارسال می کند.
3-نظریه وصول قبول : زمانی که نامه حاوی قبول به اقامتگاه موجب واصل می شود چه مطلع شده باشد چه نشده باشد.
4-نظریه اطلاع قبول: زمانی که موجب به طور کامل از قبول مطلع می شود.
از بین نظریات ارائه شده بهترین ملاک زمان اعلام قبول است.