اولا: این قبول باید منجز قطعی و غیرقابل برگشت باشد.
ثانیاً : اماره قطعی قبول معمولاً نه همیشه با ارسال نامه قبول است.
ثالثاً: ارسال طریقیت دارد نه موضوعیت.
رابعاً : امکان توافق برخلاف امور اعتباری علی الاصول جایز است. مثل عقود اینترنتی که صرف اعلام قبول منعقد نمی شود و باید در کامپیوتر طرف مقابل نیز قابل رویت باشد.
1-نظریه اعلام قبول: شخص به هر نحوی نظر خود را اعلام کند مثل امضاء
2-نظریه ارسال قبول: زمانی که شخص برای اطلاع موجب نظر خود را ارسال می کند.
3-نظریه وصول قبول : زمانی که نامه حاوی قبول به اقامتگاه موجب واصل می شود چه مطلع شده باشد چه نشده باشد.
4-نظریه اطلاع قبول: زمانی که موجب به طور کامل از قبول مطلع می شود.
از بین نظریات ارائه شده بهترین ملاک زمان اعلام قبول است.
ایجاب(موجب: اعلام اولین اراده مبنی بر انشاء و انعقاد عمل حقوقی.
قبول(قابل) : پذیرفتن مفاد ایجاب را می گویند.
بلکه صرفا اراده ای برای انشاء معامله است و درصورت قبول آن عقد یا عمل حقوقی شکل می گیرد.